Sto lat samotności to bodaj najgłośniejsza książka kolumbijskiego pisarza, Gabriela Garcíi Márqueza, która na stałe weszła do kanonu literatury światowej. Jest też uznawana za najwybitniejszą powieść należącą do nurtu realizmu magicznego. Odniosła niebywały sukces czytelniczy, najpierw w Argentynie, gdzie po raz pierwszy się ukazała w 1967 roku, potem w całej Ameryce Łacińskiej, a wreszcie na całym świecie. Podobno autor nie mógł wybaczyć tej powieści, że czyniąc go sławnym, zabrała mu wiele z osobistej swobody.
García Márquez na kartach tej olśniewającej książki przedstawia losy siedmiu pokoleń rodziny Buendía. Ich dzieje wpisane są w stuletnią historię fikcyjnego miasteczka Macondo – od założenia aż do upadku zwiastowanego przez apokaliptyczną burzę. To miejsce przenikają siły nadnaturalne, nadając mu wymiar swoistego universum, centrum kosmosu. W świecie Macondo naznaczone cudownością znaki i zjawiska, będące na porządku dziennym, nie wzbudzają u bohaterów zdziwienia czy przestrachu. Obcowanie z duchami zmarłych, lewitacja, wniebowzięcie, zaraza bezsenności, padający nieustannie przez prawie pięć lat deszcz czy strużka krwi płynąca przez miasteczko nie kłócą się z normalnym porządkiem świata.
Zastosowana przez pisarza baśniowa konwencja, żywe tempo fabuły, magiczność świata przedstawionego i wirtuozeria narracyjna sprawiają, że koleje losu bohaterów (a jest ich kilkudziesięciu!) czytelnik śledzi z zapartym tchem. Spod pióra Garcíi Márqueza wyszła powieść, która każdego uwiedzie nieodpartym urokiem i zuchwalstwem wyobraźni.
[IM]