Podczas czytania powieści Wojciecha Kuczoka, próbowałam wyobrazić sobie, co robił, czuł młody K. zaraz po tym, jak ojciec go pobił, odtrącił czy obraził. Najbardziej do myślenia dały mi dopiero ostatnie słowa: „Byłem, już mnie nie ma”. Właśnie one stały się tytułem mojej ilustracji. Przedstawia ona samotnego chłopca w ciemności, bo właśnie tak wyobrażam sobie jego życie – smutne, szare. Osaczony jest przez wszystko, co wywołuje w nim bezsilność, apatię, brak własnej świadomości, co w konsekwencji prowadzi do poczucia nieistnienia w świecie, wrażenia, że jest się gdzieś obok.