Ten bardzo trafiony projekt, który narzuciła nam Pani Możejko, stał się dla nas świetną zabawą, a nie udręką, jak to sobie wyobrażaliśmy.
Każdy z nas mógł wykazać się kreatywnością, pracowitością i własną inwencją twórczą.
Sama praca nad scenariuszem nie była łatwa. Późniejsze poprawki i próba dostosowania go do aktorów była nie lada wyzwaniem.
Myślę, że udało nam się, a aktorzy wykazali się odpornością na stres.
Cały spektakl pozwolił nam samym lepiej poznać własne możliwości i bariery.

Myślę, że uczestniczenie w takim przedstawieniu to ciekawa przygoda. Wszystkie te przygotowania, próby, burze mózgów, każdy starał się, aby wyszło jak najlepiej. Mieliśmy dużo czasu, ale to dopiero pod koniec zaczął nas ogarniać strach, niepewność czy wszystko się uda. Pamiętam jak na sale zaczęły wchodzić przedszkolaki i dopiero wtedy wszystkich nas opanował stres. Przerażenie w oczach, chwila paniki, trzy wdechy i zaczęliśmy spokojnie przedstawienie. Każdy zaczął grać i nie myślał o stresie. Zadowolenie i te promienne uśmiechy dzieciaków były warte naszej pracy. Polecam takie projekty!

Stres u Was naprawdę był widoczny, mimo wszystko wiedziałam, że Wam się uda.

Na początku nie mogliśmy sobie wyobrazić tego przedstawienia. Mówiliśmy, że jeszcze dużo czasu, odkladaliśmy próby na później, aż w końcu każdy uświadomił sobie, że to już niedługo. Każdy z osobna dodał wiele starań do tego przedstawienia tylko po to, aby wyjść dobrze.
Uważam, że jednak było warto. Super było zobaczyć innych na scenie. Nawet te osoby, które były nieśmiałe-przelamaly się.
Innym klasom polecam z całego serca taka formę przedstawień!
Naprawdę było świetnie. A najlepsze były uśmiechy maluchów i podziękowania dla Nas. ;)