"Wszystko co najważniejsze..." to książka, w której Ola Watowa przywołuje wiele swoich wspomnień. Obejmują one czas trwania małżeństwa Watów: lata przedwojenne, stalinowskie w PRL oraz emigrację, ciężką chorobę aż do samobójczej śmierci.
"Wszystko co najważniejsze w moim życiu wiąże się z Aleksandrem". Aleksander Watowy był miłością jej życia.
Z racji tego, że poślubiła ona poetę futurystę nie dostała od ojca "posagu", ponieważ nie spełniła jego woli, a mianowicie wyjścia za mąż za lekarza lub adwokata. Podczas gdy jej mąż został aresztowany we Lwowie, w Kazachstanie Ola Watowa musiała walczyć o przetrwanie zarówno swoje, jak i swojego syna Andrzeja.
. Polecam tą książkę głównie osobom które przepadają za tematyką wojenną.

"Wszystko co najważniejsze..." to książka, w której Ola Watowa przywołuje wiele swoich wspomnień. Obejmują one czas trwania małżeństwa Watów: lata przedwojenne, stalinowskie w PRL oraz od lat 50-tych emigrację, ciężką chorobę aż do samobójczej śmierci.
"Wszystko co najważniejsze w moim życiu wiąże się z Aleksandrem". Aleksander Watowy był miłością jej życia.
Z racji tego, że poślubiła ona poetę futurystę nie dostała od ojca "posagu", ponieważ nie spełniła jego woli, a mianowicie wyjścia za mąż za lekarza bądź adwokata. Autorka musiała walczyć o życie swoje, jak i swojego syna w Kazachstanie podczas, gdy aresztowano jej męża. "
. Polecam tą książkę głównie osobom które przepadają za tematyką wojenną.

Głównym bohaterem powieści jest Adam Zamoyski - człowiek, który po wypadku pilotowanego przez siebie statku kosmicznego budzi się kilka wieków później z silnymi objawami amnezji. Fakt - utrata pamięci jest dość popularnym motywem na opowieść. Jednakże to jedyna rzecz w książce Dukaja, którą można uznać za typową bądź banalną. Autor kreując dwudziestodziewięciowieczną rzeczywistość wykazuje się niesamowitą logiką i przede wszystkim konsekwencją. Mamy do czynienia z tzw. twardą fantastyką naukową (ang. hard science fiction), dla której charakterystyczne są opisy technologii i nauki, a także - szczególnie w przypadku Dukaja - ekstrapolacje ewolucji ludzkiej rasy. Dobrym przykładem konsekwencji (i zarazem przewidywań rozwoju homo sapiens) jest phoebe (ang. post-human being). Każdu phoebu jest bezpłciowu - to fakt, w dodatku bez literówek. W związku z powyższym stwierdzeniem, autor "Perfekcyjnej Иiedoskonałości" wykreował nową, bezpłciową (i jednocześnie osobową) formę gramatyczną, z końcówką -u. Dlatego właśnie "każdu phoebu", nie - "każdy/każda/każde phoebe". W początkowym akapicie Dukaj serwuje nam informację dotyczącą Judasa McPhersona (skądinąd innej ważnej postaci), mianowicie jegomośc został zamordowany danego popołudnia dwa razy. Dokładnie - dwa razy, każdy w innym ciele. Przecież wystarczy wdrukowanie kopii ostatniej archiwizacji frenu (osobowości i innych właściwości stanowiących o tożsamości) do nowego pustaka (ciała). Przez pierwsze kilkadziesiąt stron dostaje się podobnymi nowinkami prosto w twarz. Tu właśnie daje popis Dukaj - konsekwentnie operując na wprowadzanych przez siebie pojęciach i pozwalając czytelnikowi obserwować proces własnej nauki nowej rzeczywistości, pomagając mu przy tym dokładnie tyle, ile trzeba - i ani trochę więcej. Przy tym wszystkim "Perfekcyjna Иiedoskonałość" jest powieścią wielowymiarową, traktującą o różnych problemach - tradycji, tożsamości, wojny i determinującemu powyższe dążeniu do doskonałości.
Naprawdę warto ją przeczytać - choćby po to, by przesunąć granice własnego poznania, otworzyć się na nową rzeczywistość i lepiej zrozumieć własną.

Autor w książce opowiada o żydowskim chłopcu, które było nieustannie upokarzane i katowane (w sposób psychiczny jak i fizyczny). Ucieka wciąż myśląc, że w końcu odnajdzie spokój i szacunek. Budzi się każdego dnia z nadzieją, że odnajdą Go rodzice i powróci do rodzinnego domu pełnego miłości, troski i bezpieczeństwa.
"Wszędzie dookoła panowała cisza. Byłem przekonany, że wnet spotkam rodziców. Zawsze wierzyłem, że choć są daleko, dobrze wiedzą, co się ze mną dzieje. Czyż nie jestem ich dzieckiem? Czyż nie od tego dzieci mają rodziców, aby byli przy nich w chwilach niebezpieczeństwa?"

Czytając książkę miałam ochotę wiele razy przestać z powodu zwykłego obrzydzenia "Słysząc za sobą głosy, chłopiec spróbował się przekręcić na bok. Ale widocznie miał pogruchotane kości, bo tylko jęknął i na jego wargach pojawił się wielki pęcherz krwi. Ranny drgnął, zajęczał i ponownie zalał się krwią."- tak mnie szokowała, jednak autor opisuje wydarzenia w tak brutalny sposób, że byłam jednak ciekawa jaki koniec będzie miał ten repertuar.
Mimo tego co poczułam na koniec stwierdzam jednak, że warto przeczytać tę książkę.

Książka opowiada o losach Amerykanina ( Robert Jordan ), który miał za zadanie zniszczyć most. W tym celu mieli mu pomóc republikanie.

Bardzo polecam

Czytałem w wakacje dwa lata temu i także mogę polecić "Komu bije dzwon". Warto wspomnieć, że akcja toczy się podczas hiszpańskiej wojny domowej (lata '36-'39). Jest to przede wszystkim moralne studium na temat wojny, jej konieczności, skutków, przemian społecznych i wewnątrz jednostek. Polecam także utwór Metalliki o tym samym tytule ("For whom the bell tolls"), podejmujący akcję jednego z rozdziałów książki.

Według mnie to jest jedna z tych książek, które każdy powinien przeczytać.

Książka opowiada o losach małego chłopca nazywanego żydem bądź cyganem , który musiał opuścić swój dom by móc przeżyć, tułał się po wioskach szukając bezpiecznego miejsca, lecz nigdzie nie zagrzał go na długo, w każdej z nich czekają go nowe przeżycia. Powieść ukazuje nam cierpienia i ból jaki przeżywali ludzie podczas drugiej wojny światowej. Ich zwykłe codzienne życie przez okrucieństwo wojny zamieniało się w horror,ciągłą ucieczkę i walkę by przeżyć spokojnie każdy, kolejny dzień. Książka Jerzego Kosińskiego jest bardzo pouczająca i może bardzo dobrze pokazać nam jak ludzie musieli walczyć, by odzyskać wolność. Każdy ich dzień był nieustanną walką o kolejny dzień. Moim zdaniem jest to najlepsza książka o tematyce wojny, jaką do tej pory przeczytałam.

Ponadto książka ta ukazuje stosunek ludzi, określonych przez autora książki : ,,wieśniakami'' do cyganów. Pokazuje to w szczególny sposób, opisując pobyt głównego bohatera powieści u Garbosza. Garbosz nie okazywał litości chłopcu, znęcał się nad nim, stosował na nim różne akty przemocy . Książka jest niezwykle ciekawie zbudowana, ponieważ jej każdy rozdział rozpoczyna nowy wątek w życiu głównego bohatera,np. każdy rozdział opisuje pobyt chłopca w innej rodzinie. Każdy z takich rozdziałów zaczyna się przedstawieniem rodziny, która przygarnęła chłopca, następnie opisywane są obowiązki, jakie musiał wypełniać chłopiec,mieszkając w danej rodzinie. Takie rozdziały zwykle kończą się tym,że chłopiec zostaje zmuszony do opuszczenia danej rodziny. I tak wędruje od domu do domu, od wioski do wioski, od jednej rodziny do drugiej. Podczas tych wedrówek, chłopiec doznaje poniżeń ze strony ludzi zamieszkujących poszczególne wioski, jest uważany za źródło nieszczęść,kłopotów, niektórzy zarzucają mu nawet to,że ześle na nich gniew Boży. Nieraz zostawał wypędzany z danej wioski.
Powieść Jerzego Kosińskiego pt. ,,Malowany ptak'' ma charakter opisowy, jest pozbawiona dialogów. Jest to świetna książka przedstawiająca z jednej strony chłopca szukającego swojego miejsca na ziemi, miejsca, które pozwoli mu przetrwać ciężki okres II wojny światowej, z drugiej zaś ogólny stosunek żyjących w tamtych czasach ludzi wobec Żydów i cyganów. Powieść ta jest świetną propozycją szczególnie dla tych osób, które przepadają za utworami realistycznymi, opisującymi zdarzenia autentyczne, nawiązujące do najważniejszych okresów w dziejach ludzkości. Gorąco polecam.

Również uważam, że jest to książka warta polecenia pomimo brutalnych opisów zdarzeń. Podczas czytania wielu fragmentów sądziłam, że nie dam rady jej przeczytać, ponieważ sposób opisywania wydawał mi się zbyt okrutny. Polecam wszystkim, którzy lubią tego typu książki.

Subtelny jak radziecka armia, absolutny i absolutystyczny jak władza Ludwika XIV, tak ciężki, że mógłby zapaść się pod własnym ciężarem i utworzyć czarną dziurę. Taki właśnie styl dominuje od początku powieści Dukaja. Choć akcja usadowiona jest pod koniec XXI wieku, książkę polecam nie tylko pasjonatom science fiction (sam raczej sporadycznie sięgam po tego typu literaturę). Niestety, nie wszystkim. Język "Czarnych Oceanów" jest rozbudowany, oscylujący w obrazowaniu i terminologii od średnich do bardzo wysokich rejestrów skomplikowania, pełen tworzonych na bieżąco neologizmów z między innymi z dziedzin techniki, technologii, a ponad wszystko kognitywistyki (także musiałem odwiedzić wikipedię). W przeciwieństwie do wielu autorów s-f, budowane przez Dukaja koncepcje futurystyczne często są prawdopodobne - i to na tyle, że trzeba uważać, by nie zacząć samemu tłumaczyć nimi zachodzących zjawisk. Jednak takie opisy nie są głównym atutem "Czarnych Oceanów" - powiem więcej, są tylko tłem dla reszty geniuszu autora, który objawia się na niejednej płaszczyźnie. Nowy wymiar sztuki wojennej - Wojny Ekonomiczne, Wojny Monadalne; nowa rzeczywistość, niemal bez prywatności; nowe spojrzenie na widmo końca - "Nie oczekuj dnia zero, nie spodziewaj się patetycznych apeli w telewizji. Nie spostrzeżesz. Nie ujrzysz. Nie usłyszysz. Nie poczujesz. (...) Bądź czujny; nie lekceważ; obserwuj; analizuj."