W ostatnim czasie, śledząc listę klasyki, postanowiłem sięgnąć po powieść J. W. Goethego opowiadającą o losach młodego mężczyzny, Wertera, który po przeżyciu nieszczęśliwej miłości decyduje się wyjechać w celu regeneracji sił i odzyskania sensu życia. Książka została napisana w formie listów, których autorem był sam Werter. Przedstawia w nich historię swojej boleśnje miłości do Lotty, córki komisarza, która jest narzeczoną Alberta. Nie mogąc pogodzić się z tym, że jego ukochana należy już do innego, przechodzi rozterki i czuje się zagubiony. Pisząc listy, często podkreśla swój stan emocjonalny, stan duchowy, który pozwala odbiorcy lepiej poznać jego osobę. Jest to powieść niezwykła, ponieważ poza głównym bohaterem, szczególną postacią jest również narzeczony Lotty, Albert stanowiący portret idealnego męża. Uważam, że jest to książka godna polecenia, gdyż w świetny sposób przedstawia obraz człowieka w momencie zakochania, oddając w pełni wszystkie przeżycia, jakie mogą go wówczas spotkać.

Książka ta opowiada historie młodego zbuntowanego chłopca, który obsesyjnie zakochuje się w kobiecie i całkowicie zatraca się w tej miłości, co prowadzi go do samobójstwa. Opisuje to w listach do swojego przyjaciela. Wertera i nie mogąc sobie poradzić z życiem, kończy je. Książka ta była jednym z głównym powodów przez które młodzi ludzie popełniali samobójstwa.

Nie należy zapominać o tym, że Werter wiedział o narzeczenstwie Lotty. Brnął w to, pomimo swojej wiedzy. Lotta postepowala równie nieodpowiedzialne, bo nie ukrocila tego szybciej. Dawała mu nadzieję, gdy Albert był nieobecny. Ale to jest właśnie cechą bohatera werterycznego(jak sama nazwa wskazuje).

Autobiografia najbardziej rozpoznawalnej polskiej zawodniczki MMA, walczącej dla organizacji UFC. Książka powstała na podstawie wywiadów autora książki Przemysława Osiaka z JJ.
Jej życie idealnie pokazuje realia uprawiania sportu zawodowego w Polsce - niegodna gaża za walki, z której nie da się wyżyć.Ba! Nawet nie zwracają się pieniądze, które "poszły" na przygotowania.
Więcej możecie się dowiedzieć sięgając po książkę.

Miasto ślepców José Saramag to książka opowiadająca o nienazwanym mieście gdzie z dnia na dzień nastaje epidemia białej ślepoty, która dopada ludzi bez zapowiedzi w mało oczekiwanym momencie. Nie oszczędza nikogo, dotyka WSZYSTKICH.
Pierwsze jej ofiary w celu odizolowania trafiają do opuszczonego szpitala psychiatrycznego, tam niewidomi zaczynają żyć własnymi surowymi prawami tworzą się grupy panów i poddanych. Padają pierwsze ofiary a za nimi następne.
Epidemia dopada całe miasto. Mieszkańcy miasta sobie nie radzą i robi się jeden wielki chaos.

Książka pokazuje zezwierzęcenie się ludzi w trudnych warunkach i ich słabą nature, jest niezwykle wciągająca, poruszająca i warta przeczytania.

Książka z mocnym przesłaniem. Wydaje mi się, że autor wcale nie miał na myśli "ślepców", jedynie stanowi punkt wyjścia do rozważań nad ludzką naturą, panujących relacjach, obrazem oraz przekrojem socjologicznym. Na osobach niewidomych łatwiej jest ukazać, jak ludzie coraz bardziej przypominają zwierzęta, gdy zabierze się im jeden ze zmysłów. Ukazuje, jak człowieka łatwo złamać. Czytając przypominała mi się "Dżuma" Alberta Camusa, gdzie ludzie byli uwięzieni w mieście, zaś w "Mieście Ślepcow", osoby niewidome przetransportowano do opuszczonej szpitala psychiatrycznego. Książka zakończona jest slowami "Jesteśmy ślepcami, którzy widzą. Ślepcami, którzy patrzą i nie widzą", co odnosi się do tego, że żyjemy w świecie ludzi widzacych, lecz dużo osób przymyka oczy na problemy innych, ze względu na to że to ich nie dotyczy, że jest im tak wygodniej.

Przeczytałem powieść Cormaca McCarthy'ego "Droga". Ukazana została wizja apokalipsy. Ojciec bardzo kochał swojego syna, kiedy zostawała im ostatnia puszka brzoskwiń, tata chciał, aby syn ją zjadł. :) Najbardziej podobały mi się rozmowy ojca z synem, z których wyciągnąłem sporo wniosków. Polecam tę powieść, ponieważ jest łatwa w czytaniu, nie nudzi, jest napisana prostym językiem.

Ja również miałam do czynienia z tą książką. Dialogi ojca z synem mogą rozerwać czytelnikom serce. Jednak są momenty, kiedy można umrzeć z nudy, czekałam tylko na zakończenie, które moim zdaniem mogło być o wiele lepsze.
;)

Przeczytałem książkę Cierpienia młodego Wertera. Jest to opowieść epistolarna. Opowiada historię wertera, który zakochał się w córce komisarza. Spędzali razem czas. Nie zmartwilo go również, gdy powiedziała ze jest zaręczona. Werter szanował Alberta. Ale spotkania we 3 stały się uciążliwe. Książka została napisana w epoce romantyzmu, więc widać słowa, które o tym świadczą.

Dzienniki wojenne Astrid Lindgren z lat 1939-1945, słynnej pisarki książek dla dzieci, są świetnym skrótem panoramy II wojny światowej ze strony obywatela kraju, który nie brał udziału w wojnie. Wytłuszczenie ważniejszych wydarzeń z tego okresu czasu są atutem tej książki, nie pozwalają zanudzić się czytelnikowi, który śledzeniem każdego wojennego dnia mógłby wpaść w monotonię. W książce zawarte są informacje militarne, polityczne i te, które dotyczą ludności cywilnej. Da się odczuć to, że Lindgren mieszkała w neutralnym kraju. Rażącym przykładem tego, jest opisywanie na jednej stronie smutku, który ogarnął ją po wieściach o głodujących ludziach w Europie, mordowaniu ludzi w Polsce, a na drugiej opisywanie przejęcia co podać na obiad. Książka ukazuję refleksję przeciętnego obywatela neutralnego kraju. Opisywanie co roku sytych świąt bożego narodzenia i nadzieja na to, żeby wojna szybko się skończyła, życzenia innym ludziom wszystkiego dobrego- są odrobinę nie na miejscu. Mimo, iż Astrid żyła w kraju w pewnym momencie „otoczonym” przez III Rzeszę, żyjąc z myślą, że w każdej chwili może wybuchnąć wojna, przetrwała ten okres niepokoju we względnym bezpieczeństwie.